Ik geef de camera aan…

6 Jaar geleden heb ik een fotografiecursus gevolgd, toen nog met een geleende camera. Ik wilde eerst kijken of ik het fotograferen idd. leuk zou vinden, voordat ik een camera ging kopen. Wel enthousiast geworden en ondertussen heb ik een Canon eos 80D, waar ik graag mee op stap ga. Maar moet ook eerlijk zeggen dat ik ook wel eens een periode heb dat ik minder fotografeer. Er niet genoeg tijd voor vrij maak.

Toen ik 50 werd kreeg ik van mijn levenspartner Paul een camera een Nikon D3200 en daarbij ook direct een cursus, om de basis van de fotografie (diafragma, sluitertijd, ISO etc) te leren. Het was mij totaal onbekend, en er ging een mooie nieuwe wereld voor mij open.

Mij is gevraagd of ik een stukje wil inzenden voor de rubriek ‘’Ik geef de camera aan’’. Dat doe ik natuurlijk met alle liefde. Ik heb in 2000 van mijn hobby mijn beroep gemaakt. In die 22 jaar als fotograaf heb ik ook een tijdje gehad dat het wat minder ging. Het interesseerde mij niet meer zo. Verzande in een sleur. Was niet meer op de hoogte van de technieken. Sinds een jaar de draad weer opgepakt en het werd mij duidelijk dat de tijd niet had stil gestaan….

In 2019 heb ik meegedaan aan het mentoraat van Julius Visser. Helaas is het er nog niet van gekomen om de resultaten van de deelnemers te presenteren. Nu Jan Pol de camera aan mij heeft overgedragen biedt dit mij een mooie gelegenheid om via deze weg alvast een klein inkijkje te geven in mijn eigen resultaten.

Als 15-jarige jongen kocht ik van mijn vakantiebaantjes mijn eerste spiegelreflexcamera. Het werd een RICO KR5. Ik heb daar mijn eerste ervaringen als “fotograaf” opgedaan en al snel lag mijn interesse bij trucagefotografie.

Mijn interesse voor het fotograferen is eigenlijk nog erg jong, bij mijn pensionering kreeg ik van de familie een spiegel reflex Camera van het bekende merk Canon: de EOS 1200D met een zoom lens EF-S 18-55mm.

Nadat ik vanwege lichamelijke klachten niet meer kon sporten, ging ik op zoek naar een nieuwe hobby en dat werd uiteindelijk fotograferen. In 2011 kocht ik de eerste spiegelreflex camera. Daarvoor had ik niet vaak gefotografeerd.

Eerst maar even waar ik mee fotografeer: dat is een Sony A77II. Een spiegelreflex met veel mogelijkheden. Als lenzen heb ik onder andere een Sony SAL 50mm 1.8, een Tamron SP 90mm 2.8 en een Sigma 17-70mm 2.8-4. Een fijne camera dus met lensen waarmee je prima uit de voeten kunt in de stad, met portretten en macrofotografie. Het leukst vind ik het fotograferen van mensen (portretten, modellen en straatfotografie) en natuur.

Ik vond het als kind al prachtig naar de doka te kijken van mijn oom, die bij ons woonde. Simpel gezegd: zwarte plastic plaatjes veranderden in mooie foto’s!!!! Als 11 jarige kreeg ik van mijn ouders een Agfa Clack.  Ik heb heel wat foto’s van mijn familie  hiermee gemaakt. Het kostte zo nu en dan wel wat van mijn zakgeld.

Ik kwam er echter al gauw achter dat ik toch niet een échte fotograaf ben. De camera doet het werk wel. En ja, familiefoto’s en foto’s van de kleinkinderen maak ik wel, en ik heb al heel wat collages voor fotoalbums gemaakt, maar daar ligt niet mijn hart. Mijn foto’s combineer ik graag met mijn andere creatieve vaardigheden. Ik voel me meer een kunstenaar dan een fotograaf en niet al mijn werk wordt door anderen begrepen. Wat logisch is. Het is gewoon subjectief.

Ik heb het altijd leuk gevonden om foto’s te maken. Meestal tijdens de vakanties en uitstapjes en speciale gelegenheden. Langzaam werden mijn camera’s steeds iets beter van kwaliteit. In 2013 heb ik mijn Nikon D3200 aangeschaft en ben een cursus gaan volgen bij Peter van Buren. Hier heb ik leren fotograferen in de M-stand. In de A of S-stand fotografeer ik zelden, omdat ik dan (teveel) moet denken over de juiste instellingen van de camera.

Ik heb mij  anderhalf jaar geleden aangemeld bij de fotoclub omdat ik mijn “huis tuin en keuken” foto’s graag wil verbeteren.
Deze actieve club lijkt mij de uitdaging te geven om meer met mijn foto’s te doen. Tijdens de, helaas door corona, nog maar beperkt gebleven clubavonden kom ik tot de ontdekking dat er voor mij veel te leren valt.

Een aantal jaren geleden begon ik mij te verdiepen in fotograferen en heb een basiscursus fotograferen gevolgd. Tot dat moment had ik alleen gefotografeerd met een automatische camera. Ik ontdekte al snel dat fotograferen leuk, maar ook erg technisch is. Langzamerhand begin ik de techniek te begrijpen, waardoor fotograferen steeds leuker wordt.

Ik ben Marinte van Leuven en woonachtig in Oldenzaal. Helaas door de Corona heb ik mezelf nog niet kunnen voorstellen of actief deel kunnen nemen aan de club. Dat vind ik ontzettend jammer, maar ik kijk met vol verbazing naar alle foto’s en collages op de website. Wauw wat een plaatjes. Ik kijk er naar uit om meer te leren van jullie en te sparren over gemaakte foto’s.

Net als veel mensen, fotografeer ik ook graag, alhoewel de laatste tijd wel veel minder. De tijd van fotorolletjes ligt al weer lang achter ons. Tegenwoordig kun je er flink op ‘losschieten’, de geheugen kaartjes variëren in grootte en daar kan dus heel wat op.

Dus foto’s maken is een stuk makkelijker geworden en foto’s die mislukt zijn of minder mooi, kun je direct wissen. Beter is eerst op de computer zetten en bekijken, want wie weet zijn ze toch nog zodanig te bewerken dat het nog wel een mooi resultaat oplevert.

Sinds wij Labradors hebben, doen we mee met jachthondenproeven in het hele land. Met je maat iets doen met wat er bij de hond van nature al inzit. Apporteren. Bij zo’n wedstrijd krijg het hond/baasje team verschillende opdrachten. Een keurmeester beoordeeld de uitvoering van het team. Hierbij wordt gelet op de uitvoering van de hond en de aanwijzingen van het baasje.

Ik ben pas in het digitale tijdperk met fotografie begonnen. Ik ga graag met de club  op stap. 
Jammer genoeg kan dat in deze corona tijd voorlopig niet,  maar 2  enthousiaste fotografen  kunnen elkaar ook altijd inspireren tot het maken van mooie foto’s. Mijn voorkeur gaat uit naar architectuur, reis en natuurfotografie. 

Voor mij is fotografie een hobby die ik van mijn vader (René Grouve) heb overgenomen. Ik weet nog dat ik vroeger vaak op pad ging met zijn compact camera om foto’s te maken. Ik ben al jarenlang groot fan van de systeemcamera’s van Sony, omdat deze klein en snel zijn. Zo heb ik vorig jaar, na jarenlang de Sony Nex-5 te hebben gehad, de stap gemaakt naar de Sony A6500. Met een wijdhoek-, macro- en portretlens kan ik alle foto’s maken die ik wil.

Mijn 1e kennismaking met de fotografie was al op de middelbare school waar we een doka hadden. Mijn huidige digitale fotografie is mede gevormd door de analoge fotografie waar bewerken achteraf maar beperkt mogelijk was in de doka. De handmatige instellingen op mijn camera worden daarom nog veelvuldig gebruikt.

Rond mijn negende kreeg ik een oud Agfa cameraatje en samen met buurjongen Hans ging ik wekelijks naar een fotoclubje. Daar hebben we geleerd hoe een (destijds) analoge SLR (spiegelreflex) camera werkte, hoe je licht moest meten en leerden we zelf afdrukken te maken in de Doka.

Mijn liefde voor fotograferen is ontstaan in 1987. Ik werd toen bedrijfsleider in een fotozaak (1987 tot 1992) en vond dit zo leuk dat ik meteen ook een Doka (zw/w) heb aangeschaft. In 2004 ben ik overgestapt op digitale fotografie wat wel even wennen was en ik stond daar in het begin best wel een beetje sceptisch tegenover. Nu vind ik het geweldig en geniet van de ongekende mogelijkheden.

In 2010 kocht ik mijn eerste spiegelreflexcamera. In eerste instantie werd deze hoofdzakelijk gebruikt voor vakantiefoto’s. Vooral in het begin veel uitproberen. Eerst automatische stand en daarna dezelfde foto nog eens zelf instellen. Zo leer je snel met je camera om te gaan.

Mijn fascinatie voor insecten begon al op jonge leeftijd. Wat voorbij de box kwam stak ik meer
dan eens in mijn mond….. Eiwitrijk of niet, tegenwoordig houd ik mij liever bezig met het
fotograferen ervan.

Een optie op de camera die vaak vergeten of niet gebruikt wordt is meervoudige belichting. Stephan Nijhof heeft voor het mentoraat een prachtige serie “Oldenzaal anders” met deze techniek gemaakt. Helaas hebben wij die door de Corona perikelen de series nog niet kunnen presenteren.

Aangezien we nog steeds de drukte moeten vermijden en het liefst thuis moeten blijven, ben ik mijn foto’s maar eens opnieuw gaan bekijken. Ik heb afgelopen jaren veel geleerd, ook over hoe naar foto’s te kijken. Het fotograferen van (bewegend) water vind ik altijd nog mooi. Je kan flink spelen met de sluitertijd, kort voor het bevriezen van water, langer voor het vloeiend maken van het water.

Welke fotograaf is niet op zoek naar het perfecte plaatje? Voor mij de reden om mij in het najaar van 2018 aan te sluiten bij FCO en mij in de kunst van het fotograferen te verdiepen. Al snel kwam ik erachter dat fotograferen een echte hobby is. Dat wil zeggen dat je er ongemerkt veel tijd in kwijt kunt maar dat je daar ook voldoening uit kun halen. In de tijd dat ik nu bij de club ben is mij ook opgevallen dat mensen op verschillende veelal verrassende wijze naar je werkt kijken en het discutabel is over wat mooi is.

  Ik heb geëxperimenteerd met de glazen bol. Vanwege het coronavirus, is het fotograferen om het huis geworden. Het was vooral lastig om het scherp te krijgen in de glazen bol. Daarom het diafragmagetal niet te klein. Om toch te kunnen werken met scherpte diepte heb ik het voorwerp op een wat grotere afstand van de achtergrond geplaatst bij één foto.   Ik geef de camera door aan Frans Jonkman

Heel toevallig kwam ik op een fotodag rond het jaar 2000 in een workshop Esthetische Naaktfotografie terecht. Ik vond dit meteen een hele mooie vorm van fotografie. Niet zo zeer om het erotische aspect, dat is een vergissing die veel buitenstaanders maken, maar doordat het een tijdloze schoonheid van het menselijk lichaam weergeeft.

Er staat een rode Fiat 500 in een zwart wit omgeving op. Ik dacht meteen, dat kan ik ook wel maken en wist dat ik nog mooie foto’s, gemaakt in de Franse Dordogne, hiervoor kon gebruiken.
Aldus Gert-Jan Kamphuis die hierbij aftrapt met “Ik geef de camera aan …”